Afscheidsbrief aan mijn gokverslaving

Geachte Gokverslaving,

Op 23 juli 2018 was ik aan het eind van de drieweekse behandeling bij de stichting Hervitas, specialisten in game- en gokverslaving, te Zeist. De behandeling bestond in de eerste week uit het erkennen en herkennen van mijn gokverslaving. Bewustwording van de schade die de verslaving aanricht bij jezelf, maar vooral ook bij geliefden en “ex-geliefden” (met name vriendschappen). In de tweede week zijn we dieper ingegaan op de totale overgave. Niet overgave aan de verslaving, maar wel aan het feit dat er een verslaving is. Accepteren dat de gevoelens/behoeftes er zijn en me ook overgeven aan de maatregelen. Het loslaten van patronen die er waren, zoals een WK-pouletje of het vertellen van een leugen die nergens over gaat. Openheid, eerlijkheid en proactiviteit zijn belangrijke pijlers waar ik me op kan en ga richten. Ik heb enorm veel gehad aan de behandeling. Dat is de reden dat ik middels deze brief per direct met terugwerkende kracht afscheid neem van jou.

We kennen elkaar nu zo’n tien jaar, wellicht nog iets langer. Waar het allemaal exact begon is moeilijk te zeggen. In de beginfase was er vooral veel plezier en we hadden veel dezelfde vrienden die met ons meededen. Ook financieel ging het prima en rekeningen werden gewoon netjes betaald. Helaas kunnen we wel stellen dat we op een hoogtepunt zijn gestart en er sindsdien alleen maar een neerwaartse spiraal te zien was, met heel sporadisch een hoogtepunt. Dat uiteindelijk weer heel snel een dieptepunt werd.

Ik heb in het verleden dan ook tot tweemaal toe geprobeerd afscheid van je te nemen, maar achteraf besef ik dat ik niet eens wist hoe ik afscheid moest nemen. Ik had je nodig en kon niet zonder je. Ik was niet klaar om me over te geven aan herstel. Pas nadat ik me bewust werd van de ravage en totale destructie die deze relatie heeft achtergelaten, ben ik me langzaam over gaan geven. Elke dag een beetje meer en elke dag een beetje sterker.

Hoewel jij er altijd voor mij bent geweest, weet ik nu dat ik in het donker heb geleefd. Ik keek de verkeerde kant op en zag de mensen om mij heen niet staan. Ze konden schreeuwen wat ze wilden, blokkades op de weg leggen, toch was jij het enige wat ik zag. Ik dacht dat jij het enige was dat ik kon zien in het donker. Totdat plotseling het licht aan ging. Ik keek om mij heen en zag iedereen die voor me vecht en had gevochten. De een vermoeider dan de ander. Sommigen hadden het al opgegeven.

Alleen dit was nog niet hetgeen waardoor ik helemaal klaar was met je, klaar om over te gaan tot afscheid. Dit gebeurde toen ik naar de lichtschakelaar keek, die voor het licht had gezorgd, en zag dat het licht niet plotseling was aangegaan. Het was mijn vriendin gelukt om aan mijn zijde te komen staan en samen met mij de knop in te drukken. Toen kwam het besef, de bewustwording en eindelijk de overgave. Ik kan dit wél en ik kan ook zonder jou. Er is nog veel meer om mij heen en veel meer om mij mee bezig te houden en voor te gaan.

Daarom beste verslaving, wil ik je niet bedanken voor de afgelopen jaren, maar wel erkennen dat je er was. Vanaf nu kies ik een andere weg en daar hoor en pas je niet meer bij. Mocht iemand ooit naar mijn ervaringen vragen, dan zal ik open en eerlijk zijn. Wellicht helpt het een ander om ook afscheid te nemen van jou.

Hoogachtend, A.